موضوع: دوست داران موسيقي

آقای شفیع آدم قطحی بود منو مثال زدی من اگه موتورسواری نکنم به هیچ جا برنمیخوره...آقای اقتصاد بودن واسه مثالتون که بسیار بجا هم بود.
راجع به موسیقی سنتی باید بگم که ما ذائقمون عوض شده و دیگه به این موسیقی بها نمیدیم و گرنه حضور استاد ناظری با صدای بی نظیر ذاتیش.سه تار اساتید لطفی و علیزاده و ذوالفنون.کمانچه بی نظیر کیهان کلهر و حضور خیلی آدمایه دیگه که اگه بخوام لیست کنم تا صبح باید بنویسم اجازه نمیده که موسیقی سنتی ایرانی از بین بره.
مشکل خیلی هست:
الان شما تو هر آموزشگاه موسیقی که بری گیتار یاد میدن ولی از هر 10تا آموزشگاه حداکثر 1 کمانچه درس میدن.چرا؟چون رغبتی نسبت بهش نیست.چون هنرکده واقعی نداریم یه سری کاسبی راه انداختیم که فقط دخلشون واسشون مهمه.
متاسفانه ما الان حاضریم 100-50 تومن پول واسه کنسرت آقای x که واسه کلفت کردن صداش قبل از رو سن اومدن 20 دیقه تمرین میکنه تا بیاد یه آهنگ پاپ بخونه میدیم ولی حاضر نیستیم واسه کنسرت استاد ناظری که صدای ضبط شدشون با صدای زنده اجرا کردنشون هیچ فرقی نمیکنه پول بدیم...استاد لطفی با تهمتنش(سه تارش) میاد تو تالار وحدت اجرا میذاره صندلی ها کامل پر نمیشه. حالا بنظرتون این آقایون نباید برن آلمان و آمریکا و .... کنسرت اجرا کنن در حالی که تمام صندلی ها پر میشه و از بس ازدحام هستش اجرای 3روز در 3 سانس به اجرای 7 روز در 4سانس تبدیل میشه؟ مطمئن باشید درد اساتید بزرگ پول نیست خیلی چیزهای دیگه هست که شاید مهمتر باشه که یکیش همین حضور آدمای علاقه مند هستش.
متاسفانه ما توانایی های موسیقی خودمون رو کنار گذاشتیم فکر میکنیم ویلون و پیانو خدای سازا هستن این در حالیه که مطمنا هیچ کدوم (بترتیب)به کمانچه و قانون ایرانی نمیرسن هم در ایجاد انواع صدا و هم در وضوح صدا و گوشنوازی صدا.
البته همه تقصیرا رو هم نمیشه گردن هنرجو و شنونده گذاشت:
(نمیدونم کسی اینجا هست که ساز سنتی بزنه یا نه ولی اگه هست و سه تار میزنه لطفا حرفمو تایید کنه)من چند سالی سه تار میزدم جالبه بهتون بگم کتابی که به عنوان آموزش سه تار تدریس میشه کتابی هست که مرحوم روح الله خالقی تالیف کرده و ماله حدودا 30ساله پیش که یه سری رنگ (reng) واقعا کسل کننده و غالبا بی محتوا توش هست که بیشتر از اینکه آدم رو علاقه مند کنه تمام استعدادشو کور میکنه و جالبتر از اون اینه که این کتاب 20و خورده ای سال بدون هیچ گونه ویرایشی و بدون هیچ گونه تغییر ظاهری از نظر جلد و چیدمان آهنگها تجدید چاپ میشد که اخیرا دیدم رنگ جلدشو و یه سری از رنگ ها رو تغییر دادن.البته باز هم هیچ تغییری نکرده و همونقدر کسل کننده هستش.(کتابهای استاد ذوالفنون و علیزاده هم هست که به نسبت وضعیت بهتری داره) این در حالیه که حداقل 15-20تا کتاب برای آموزش گیتار با ریتم ها و سبک های مختلف وجود داره.
اکثر آثار اساتید بزرگ سال ضبطش بین 50-70 هست که به طبع نه پختگی صدای حالاشون مشهوده و نه کیفیت ضبط بالایی دارن.شنونده بیچاره چه گناهی کرده که باید با این کیفیت گوش کنه که باطبع گوش هم نمیکنه و.......
اگه بخوایم مشکلارو تک تک بگیم باید یه رنج نامه نوشته شه اما چیزی که قطعیت داره اینه که موسیقی ایرانی هر چقدر هم کمرنگ شه هیچ وقت نمیمیره..