موضوع: شغل . درامد

اینجا درد دل راجبع شغله اووووووه من بگم انقدم دلم گرفته

من 37 سالمه تخصص سخت افزار تلفن همراه . 9 سال مغازه داشتم خوب خیلی خوب بود بعداز

ورشکستگی مجبور شدم برم فضای سبز شهرمون که اسلامشهر هست . کار میکردیم مثل چی چون فنی بودم بهمون دستگاه دادن با مسئولیت وخطرهای خودش .

حالا من از جون مایه میزاشتم تا یه لغمه نون در بیاریم 3 ماه میگذشت حقوق نمیدادن . کار به شورا و حل اختلاف میکشید اونم یک ماه از اون 3 ماه رو میدادن .

الانم در یک ناحیه دیگر مشغولم. همون دستگاه چمن زنی توی گرمای تابستون بدون هیچ امکاناتی باید چندین پارک رو چمن هاشو بزنیم.

نه نهار آدمیزاد میتوینم بخوریم نه صبحانه . ناهاررو که ببریم جای برای گرم کردن نداریم مجبور یا سرد سرد بخوریم.

آب هم که از همون آبی که چمن هارو آب یاری میکنند باید بخوریم که سر چشمه اش آب چاه است که چند کیلومتر اونطرف تر از یه استخر میاد که توش اردک و ماهی داره

دیگه گرمه هوا به این چیزها نمیشه فکر کرد .

حالا کار که میکنیم چقدر حقوقمونه 700 هزارتومان اونم گاهی بیمه میریزن چندماه نمیریزن .

افسوردگی گرفتم از این کار .کار هم که بشه باهاش زندگی رو چرخوند نیست

خود پیمانکارمون هر ماه 18 میلیون سود میبره

هرکدوم ناحیه اش بزرگتر باشه بیشتر .

سازمان پارکها و فضای سبز قرار داد مبلغ 100.64 میلیونی باهاشون میبنده که هر ماه این مبلغ به پیمانکار داده میشه که باید حق وحقوق کارگرها رو بدن

اما دریق از یه پول سیاه هم نمیدن .

میخوام با این موتورم برم پیک رستوران ناچارم نمیتونم زن وبچه رو گشنه نگه دارم .

شرمنده دوستان بدجوری دلم گرفته بود طولانی شد .