موضوع: دلایل دلزدگی 250 سواران

دوستان عزیز، بحث فنی در مورد موتورهای 250 سی سی موجود در کشور مانند مگلی، دایلیم، هیوسانگ و نینجا بسیار شده است و در تاپیک های مخصوص ادامه دارد.
این تاپیک صرفا به جهت روشن شدن موضوعی با دید غیر فنی و حتی اجتماعی در مورد دلایل فروش سریع این موتور ها و دلزدگی راکبان آن پس از مدت کوتاهی ایجاد شده است.

از راکبان 250 خواهشمندم در این مورد بحث را ادامه دهند

توقع زیاد---کیفیت مونتاژ پایین---قیمت بسیار بالا و دلایل اجتماعی و فرهنگی و گرایش عمومی که گاها دلزدگی راکب به همراه داره..که تو کلاس 250 که به تازگی وارد بازار شده مشهود و تابلو هست..وگر نه تو کلاسهای پایینتر هم این مسائل دخیل هست ولی تو چشم نیست..

من که راضی هستم . ممکنه پولی که دادم زیاد باشه ولی باشرایط موجود اگر بخوایم بسنجیم و امکانات داخل کشور من راضی ام از موتورم

نوشته اصلی توسط nOviA

دلزدگی که یه مساله ی عادیه. همه چی بعد یه مدت عادی میشه.

نه واقعا به این شدت نه.
ماشین سوارا که ماشینشون و خیلی زود بخوان عوض کنن سالی یه باره.
موتور بازای خفن هم تا اونجایی که من سراغ دارم انقد دل می بندن به موتور (البت سنگین) که تا مجبووووور نشن دل نمی کنن.
اما در مورد 250 واقعا فرق داره قضیه

دلایلش واسه هر کس متفاوت هست.
من همون شب اول پشیمون شدم و حتی می خواستم پس بدم که طرف گفت حالا برو باهاش حال کن.
ابتدا به ساکن، موضوع موتور با ماشین و دیگر وسایل فرق می کنه. مثلا من گوشیم رو با هیچ گوشی دیگه عوض نمی کنم و 170 تومن پول دادم از دوبی قابش رو واسم بیارن. چون من فقط همین یکی رو دوست دارم و حتی با نوش هم عوضش نمی کنم.
اما چه اتفاقی میفته که من در عرض 30 دقیقه از خرید چند میلیونیم پشیمون می شم؟
من به شخصه مگلی رو نپسندیدم و نگهش نداشتم. دلیل اصلیه اصلی اصلیش هم جثه کوچکش بود که کاملا سلیقه ای است.
به جاش دیلیم رو تازه به صورت آزاد خریدم. این موتور واسه من 5800 تا همین الآن آب خورده.
پس یه قرون دو زار هم نبوده که بگم می ندازمش دور.
از لحاظ اجتماعی من با دیلیم مشکلی ندارم، چون صداش ازار دهنده نیست و تعدادشم بسیار اندک هست و فقط یک سری از افرادی اون رو خریدن که از یه نفر مثل نیما یا کسه دیگه مشورت گرفته بودن.
چون همه یک صدا می گفتند مگلی! مگلی!
حتی کسی به دربی هم توجه لازم رو نمی کرد.
کلا 250 در تمام دنیا، شاه کلید محسوب میشه، توی یک قیاس تمثیلی، 250 مثل چرخ کمکی می مونه برای یه کودک که به دوچرخش وصل کنه تا زمین نخوره.
مسلما بعد از مدتی که کودک به دوچرخه مسلط شد دیگه تاب این رو نداره که اون چرخ کمکی به دوچرخش وصل باشه و حاضره خطر زمین خوردن رو به جون بخره اما کسی دیگه اون رو با چرخ کمکی نبینه.
یه موتور شهری مثل دیلیم، چون می تونه نیاز روز مره و حتی مسافرتی راکب رو خیلی خوب برطرف کنه، زمینه دلسردی توش زیاد نیست.
اما موتورهایی مثل دربی، مگلی و هیوسانگ به دلیل ساختار اسپورتشون کاربرد روز مره ندارن و اصولا هیچ جای دنیا کسی با اونها مشغول رفت و آمد دائم نمیشه.
پس تقریبا 4 ماهه انتهای سال این موتور ها کمتر به چشم راکباشون میان و شاید یکی از دلایل دلزدگی باشه.
از طرفی هزینه بسیار بالای خرید و هزینه های ثانوی تعمیر و نگهداری این موتور ها مزید بر علت میشه. تا جایی که موتور گاهی برای یک قطعه 5 هزار تومنی ماهها باید بخوابه.
از طرفی ترس از اینکه پلیس به موتور گیر بده و اقدام به خوابوندن اون بکنه همه راکبین رو تهدید می کنه. یک موتور چند میلیونی شوخی بردار نیست که وارد پارکینگ بشه، کمه کم، چیزی از کلاچش باقی نمی مونه.
جدای این مسائل، پلاک این موتور ها حس غریب و عارفانه و مغرورانه موتور سنگین رو به راکب نمی ده. چون فرد داره به میزان یک موتور کهنه سند دار یا قاچاق به روز پول پرداخت می کنه ولی یه موتوری سوار میشه که نمیشه عنوان دوستداشتنی سنگین رو بهش اتلاق کنه.
اگر یک نفر از روی پالس یا آپاچی سوار مگلی بشه، تغییر شتاب رو حس می کنه، اما مطمئنا بعد از چند ساعت، شتاب 7 ثانیه ای مگلی کاملا واسش عادی میشه، اما توی یه موتور 180 اسبی هرگز کسی نمی تونه ادعا کنه شتابش واسم عادی شده، یکی از دلایل دلزدگی همون طور که آقا محمد بهش اشاره کردن، انتظار بیش از حده. من به گمونم هوندای 600 رو درست یک ماه بعد از خرید دیلیم ردش کردم رفت، فقط به دلیل اینکه با دیلیم کسی بهم گیر نمی داد و از طرفی مشکل نداشتن پارکینگ خونه هم همیشه واسه من مثل یک سد عمل می کنه.
حتی کاواساکی 600 رو هم هرگز سوار نشدم و صفر فروختم. تمام اینا به پلاکش می ارزید اما هرگز حس پروازی که یه هیولا به آدم میده رو این موتورای بیگینر به آدم نمی دن.
حتی با این همه ادعا هنوز به شدت می ترسم سوار R1 بشم و سعی می کنم برای ریختن ترس نقش ترک دوم رو داشته باشم، چه برسه که از یه موتور یک لیتری دل زده بشم!
مثلا آقا علی بهم در مورد nsr ها کاملا توضیح دادن و با پولی حدود نصف دیلیم می تونم یه لاشش رو بخرم، اما بازم 250 هست، نه اینکه بخوام قابلیت های یک موتور بی همتا مثل هوندای nsr رو زیر سئال ببرم، اما سلیقه من بهم میگه بهتره با این پول zx11 قدیمی بخرم.
دلیل دیگه ای که باعث دلزدگی میشه، اینه که بسیاری از خریداران در حقیقت پول موتور از پول زندگیشون جدا نیست، مثلا من اگر موتور آتیش بگیره ضربه ای به زندگیم واردم نمیشه و فقط خوده موتورم رو از دست دادم، اما خیلی ها با هزار و یک جور قرض و به خاطر عشق و صد البته به خاطر کوری عاشقی، اقدام به خرید یه موتور چند میلیونی می کنن و وقتی عطش ابتدایی فرو کش کرد تا می فهمن که چه اشتباهی مرتکب شدن و هر گرفتن پس دادنی داره، بعد می بینن که موتور خرج هم داره و می بینن که اگر موتور رو کسی سرقت کنه یا بخوابونه چه بلایی سرشون می یاد! این میشه که می گن اتاش رو به لقاش بخشیدم و از خیرش می گذرن و تعداد موتور های کارکرده 250 بیش از تعداد صفرش در مغازه های بورس های تهران میشه.

همونطور که [فقط کاربران می توانند لینک هارا ببینند. ] و [فقط کاربران می توانند لینک هارا ببینند. ] هم در توضیحاتشون گفتند ، به نظر من انتظار بیش از حد و رویای خرید یک موتور خیلی خفن که هیچ ایرادی نداره و از همه موتورهای موجود سر تره باعث این به اصطلاح سر خوردگی میشه. درسته که اختلاف قیمت زیادی با سایر موتور ها دارند. اما تفاوت هاشون به اندازه اختلاف قیمت نیست.

ببین دوست عزیز، خیلی هایی که نینجا رو میخرن، اولش داغن، بعد می فهمن که 15 تومن همچین پول کمی نیست. مضافا اینکه موتوری مثل دیلیم همه چیزش هست و به من کاملا اثبات شد که هست. چون حتی پیچ آینه هم وجود داره. با تمام این اوصاف لذتی که باید ازش می بردم رو بردم. توی برنامم هست که یه وسپای 2010 بخرم. حالا شاید واسه خیلی ها عجیب باشه. اما چیزی که هست اینه که دیلیم 3 سال که هیچی، من 5 سال تنضمین می کنم بدون دردسر باشه فقط به شرط اینکه سرویسش سر موقع انجام بشه.

پست دوست عزیز goostaw بسیار روشن کننده بود.
دوستانی که قصد خرید 250 رو دارن بهتره این پست رو حتما چندبار کامل مطالعه کنن.

به شخصه از خرید منصرف شدم