موضوع: آسیب شناسی فرهنگی رشته دوچرخه سواری

با سلام خدمت تمام دوچرخه سواران و دوستاران این ورزش بسیار جذاب .
من بسیار خوشحالم که در این سایت موضوع دوچرخه سواری گنجانده شده است .
من مدت 20 سال است به صورت حرفه ای دوچرخه سواری می کنم و چند سال عضو تیم ملی بوده ام و هم اکنون عضو هیئت دوچرخه سواری تهران و تیم پیشکسوتان هستم .
متاسفانه این رشته در ایران هنوز جا نیفتاده است و با توجه به اینکه دوچرخه سواران باید برای تمرین در جاده تمرین کنند . علاوه بر فشار تمرینات باید فشارهای عصبی زیادی را نیز تحمل کنند ! من خودم همیشه در تمرینات با مشکلات عدیده ای مواجه هستم و چون ساکن شمال شرق تهران هستم به ناچار از تنها اتوبان تقریبا خلوت ( اتوبان بابایی و جاجرود ) جهت تمرین استفاده می کنم . همیشه با مزاحمت های موتورسواران و خودروهای عبوری مواجه می شوم . از قبیل ( فحش دادن ، لگد زدن ، اربده زدن ، پیچیدن جلوی دوچرخه سوار ، رد شدن از کنار دوچرخه سوار با فاصله های میلی متری و بسیاری کار ناشایست که درست نیست ذکر شود ) حتی آنهایی هم که قصد تشویق دارند با زدن بوقهای ممتد موجب به هم ریختن تمرکز دوچرخه سواران می شو ند . در سایر ورزشهای حرفه ای این چنین مسئله حادی وجود ندارد ولی در این ورزش به علت اینکه با عامه مردم در جاده سر و کار داریم همیشه به مشکل بر می خوریم . من بارها و بارها با موتورسوران درگیر شده ام ، و طوری شده که الان در جیب پیراهن دوچرخه سواریم گاز اشک آور و باتوم کشویی می گذارم تا در مواقع درگیری کتک نخورم . بارها در اتوبانها به دوچرخه سوارن زده و فرار کرده اند ویا زباله میوه و یا غیره حتی آب جوش فلاکس چای را بر روی سر و بدن دوچرخه سواران می ریزند ، که اگر این کارها را برای دیگر دوچرخه سوارن جهان تعریف کنید از تعجب شاخ در می آورند . دلیل این رفتار تا کنون برای من مشخص نشده ، اگر یک معتاد را گوشه خیابان ببینند هیچ کاری با وی ندارند ، ولی با یک ورزش کار حرفه ای این گونه رفتار می کنند ! خواستم این مطالب را در این سایت به اشتراک و بحث بگذارم تا نظرات دیگران را هم در این مورد جویا شوم .
ضمنا به عنوان یک دوچرخه سوار حرفه ای آماده پاسخگویی به سوالات اعضای سایت می باشم .